कविता - गरिबको जिन्दगि

गगनचुम्बी महलको बीच सडक बाट
पुर्णिमामा खुल्ने जुनको आलोक निहाली रहेछ
कल्पनाको सागरमा पौडी खेल्दै
यथार्थ धरातलमा तैरने कोसिस गरिरहेछ
थाहा छैन यो बेदनाको बादल
कहिले सम्म मडारिने हो मन भित्र
लेखाजोखा छैन कति बगे र बग्छ्न आँसुका धारा
तर पनि जिबन लाई गन्तब्य उन्मुख डोहोर्याही रहेछ
ठुला योजना बनाउछ गरिब अनि काममा लाग्ने तरखर गर्छ
अनायेसै काम्न लाग्छन उसका हात पाउँहरु
किन कि उसका अगाडी अभाबै अभाबको पर्खाल छ
कति कोसिस गर्छ त्यो पर्खाल भत्काउँन
हरेक प्रयत्न गर्छ गरिबीलाई टाडा फाल्न
तर खोइ किन हो लिसो टाँसिए झैँ
साथ मै टाँसिएर आइ दिन्छ
हिम्मत लाई बटुल्छ उ मन लाई बुझाउछ
अनि यो संसार लाई निहाल्छ
जिबनको परिभाषा खोज्छ
अनि आफै सँग पैसाको मूल्य सोध्छ
फेरी यो गरिबीको जन्जिर बाट मुक्त हुने बाटो खोज्छ
तर भेटाउदैन कतै हिड्ने गोरेटा हरु
अनि आफै घनघोर दुखको जंगलमा हराएको महसुस गर्छ
रुन्छ, कराउँछ र चिच्याउँछ बिरही भाकामा न्याउलिझै
तर गरिबको पिडा बुझिदिने कोहि छैन
अनि यो सम्पन्नताको सिखर नाँगेको
पैसा रुपी समाजले उसको चित्कार सुनी दिने पनि छैन
फेरी आमा संझन्छ भगवान पुकार्छ
अनि आफ्नै कर्मलाई सराप्दै पराही माटो कोट्याउन लाग्छ
बाध्यता नै बाध्यताले बाधिएको यो गरिबी जिबन
औसीको अध्यारो चिर्ने हिम्मत बोकी
पुँजीपति संग मितेरी गाँस्दै
बिहानीको उषा देखि साझको गोधुली सम्म
पसिनाका धारा बगाउछ
तर पनि अभाब बाट मुक्ति नपाए पछी
आफ्नै हात ले आफ्नै पुर्परो ठोकी
आफुले धान्नै नसक्ने समस्याको भारी बोकी
एकान्तमा खोइ के के कल्पन्छ गरिब
तर अभाब नै अभाबमा बित्छ गरिबको जिन्दगि