कविता - अन्तिम युद्ध लडौ

आज म खोजि रहेछु
धेरै साल अगिको नेपाल
सान्ति र अमन चयन
तर, हात लागि हुन्छ
लासहरुको रास
मानवताको बन्दि गृह
आधुनिक्तामा भडकँदो संस्कार
फुटेका सपना
गरिब,बिधुवा र अवलाका चित्कारहरु
भातृत्व बिहिन समाज
यस्तै यस्तै



नत यहाँ देश भक्ति छ
न त निस्वार्थ भाबना र सहयोग
आशाका निभेका दियाहरु जताततै
सफल्ताको सिखरमा पुग्न नपाउँदै
कुठाराघात भई घायल बनेका योद्दाहरु
अधरमा देखिने निस्तब्धता
बस्ति बस्तिमा छाएको निराश्ता
बिचार सुकेका मष्तिस्क
तर पनि यहाँ
सम्यान्त्रको होडबाजी भने चलेकै छ
अनि मेरो देश प्रयोगशाला
गोला बारुद्ध को
छन दानबरुपी मानब
मर्दनाको सिखरमा हराएको अस्तित्व



तर फेरी आज
आशाका शागरहरु खोज्दै
हजार कोमल नयनहरु
अश्रुधारा बगाई रहेछन
खुम्चदै गएको देशको आकार भित्र
गरिब निमुखाले काँचुली फेर्न लाग्दा
सड्यन्त्रको जालो फिजिए पछी
सपनाहरु पोको पर्दा
छिमेकीले मनाएको खुशियाली
सत्य पनि झुटो बनेको हेर्दै
फेरी एक पटक कसम खाने बेला आयो
नेपाल बचाउँन र दुखि हँसाउँन



हुन सक्छ हाम्रो भाग्यमा मृत्यु पर्न सक्छ
तर मुटु कम्जोर बनाउनु हुदैन
कलेजामा दम भरेर
पाखुरामा बल थपी
अब एउटा युद्ध लड्नु पर्छ
किन की
सुन्सरीको बिलाप सुनेका छौ
महेशपुर हामो मानस्पटलमा ताजै छ
महाँकाली लाई अँगालो मारेर
कैलाली र कालापानीमा रोएको भुलेका छैनौँ
पशुपति नगरमा लागेको चोट आलै छ
त्यसैले आऊ, जातीय भेदभाब भन्दा माथि उठेर
व्यक्तिगत स्वार्थहरु थाति राखी
हातेमालो गरौ
किन की हामीले यो देश बचाउँनु छ
बिधुवा हरु हँसाउँनु छ
टुहुराहरु अघाउनु छ
त्यसैले आऊ अन्तिम युद्ध लडौ
देश र समाजका दुस्मन सँग