कबिता - पर्देसी को मन

पर्देसी को मन




कहिले यो मन उडी जान्छ छितिजलाई चुम्न!
चाहन्छ यो मनले कहिले सारा बिस्व घुम्न !!
कहिले जान्छ महल मा अयेस आराम गर्न !
कहिले जान्छ झुपडी मा दुखि संग बोल्न !!



कहिले जान्छ प्यारी लाई अंगालो मा बेर्न!
कहिले पुग्छ रङ्ग मंच मा रमाइलो हर्न !!
कहिले पुग्छ गगन मा बादलको माथि !
एकलै डुल्छ मेरो मन चाहिदैन साथी !!



म त यहिँ पर्देसमा छु मरो मन कहाँ !
कहिले लान्छ बाबा अनि आमा लाई भेट्न !!
कहिले रुन्छ यहिँ मन कल्पिएर धेरै !
कहिले खुसि बाढी हिड्छ हँसाउछ मलाई !!



कहिले काही पैशा संग मित गास्छ मन !
कहिले काही कंगाल पार्छ छइन हातम धन !!
कहिले स्वर्ग पुर्याई दिन्छ अफ्सरा को साथमा !
एकै छिन अडिदैना छैन यो मन बसमा !!



मन आफ्नो भए पनि उड्छ हावा सरि !
यथार्थ मै रुवाई दिन्छ मलाई घरि घरि !!
सपनाका महल बनाई घुमाउछ मलाई !
कहिले काही मालिक ले झैँ घुर्क्याउछ मलाई !!



कहिले जान्छ सडक तिर पजेरो मा गुड्न !
कहिले जान्छ आकास मार्ग बिमान मा उड्न !!
कहिले हिड्छ ठिटी संग मस्का मास्की गर्दै !
पेटीमै पो बास बस्छ दुख कस्ट झेल्दै !!



पर्देसी को मन न हो बसमा रहदैन !
जता जता घुमे पनि यथार्थ मा छैन !!
पर्देशी को व्यथा उही खाडी को यो तातो !
घरमा गइ छोरा छोरी प्यारी भेटौ भा'को !!



भित्र भित्रै रोएको छु सक्दि म हास्न !
कता कता उड्छ मन छैन मेरो बासम !!
यहिँ मनले सुख पाउने सपना देखाई ल्यायो !
पर्देसी को मन ले सारा बिस्वो घुम्ने भयो !!

गणेश"बिकाश" भेटुवाल